Γνωρίζεις τι συμβαίνει ότι πεθαίνουμε;

Γνωρίζεις τι συμβαίνει ότι πεθαίνουμε;

Ερευνητής που διεξάγει πειράματα στο... όριο της ανθρώπινης ζωής

Υπάρχει κάτι μετά τον θάνατο;

Είναι αλήθεια πως ακόμα και σήμερα, στον 21ο αιώνα, δεν έχει σημειωθεί μεγάλη πρόοδος για να καθορίσουμε αν υπάρχει κάτι άλλο για εμάς, μετά τον θάνατό μας.

Υπάρχουν αμέτρητες αναφορές για εμπειρίες κοντά στον θάνατο, (neardeath NDE) όπως το «φως στο τέλος της σήραγγας» και εμπειρίες εκτός σώματος (OBE) όπως το «επιπλέουμε στην οροφή», ενώ γίνονται οι προσπάθειες αναζωογόνησης. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο συγκεκριμένο.

«Μερικοί άνθρωποι γίνονται αυτόπτες μάρτυρες στις δικές τους προσπάθειες ανάνηψης», εξηγεί ο νευροψυχολόγος Peter Brugger και συνεχίζει: «Ενάντια σε κάθε λογική βλέπουν τον εαυτό τους και όλα τα πράγματα γύρω τους από μια θέση πολύ έξω από το σώμα τους. Το ερώτημα είναι, πού παίρνουν οι άνθρωποι αυτές τις εκπληκτικές πληροφορίες;».

Μια επιστημονική απάντηση σε αυτό το κρίσιμο ερώτημα παραμένει απρόσιτη, για προφανείς λόγους.

Οι γιατροί έκτακτης ανάγκης σπάνια διαθέτουν εξοπλισμό αξονικής τομογραφίας όταν αναζωογονούν ένα άτομο. Και φυσικά δεν υπάρχει ηθικά δικαιολογημένος τρόπος για τη διεξαγωγή ενός ελεγχόμενου πειράματος σε όσους αγωνίζονται για τη ζωή τους, δεδομένου ότι θα μπορούσε να οδηγήσει σε θάνατο που επιτρέπεται για ερευνητικούς σκοπούς.

Ένας από τους λίγους ερευνητές που έχουν βρει μια λύση για το πρόβλημα που έχει γίνει αποδεκτό από τους ειδικούς είναι ο πνευμονολόγος και ειδικός στην κρίσιμη φροντίδα Sam Parnia. Το 2008 ξεκίνησε τη μελέτη AWARE για να εξετάσει τον εγκέφαλο και τη συνείδηση σε περιόδους σωματικού τραύματος καθώς και αντιλήψεις που βιώνονται κατά τη διάρκεια μιας NDE.

Ο στόχος του είναι να βρίσκεται σε θέση να εξετάζει συστηματικά τις επιθανάτιες και εξωσωματικές εμπειρίες κατά τη διάρκεια της καρδιακής ανακοπής.

Για το σκοπό αυτό ο Πάρνια και η ομάδα του ετοίμασαν αίθουσες έκτακτης ανάγκης νοσοκομείων, για παράδειγμα εγκαθιστώντας εικόνες και οθόνες σε ψηλούς τοίχους που μπορούσαν να φανούν μόνο από την πανοραμική θέα.

«Θέλαμε να μάθουμε αν οι άνθρωποι πραγματικά «επιπλέουν στο ταβάνι» κατά τη διάρκεια μιας εμπειρίας κοντά στο θάνατο και βλέπουν κάτι από εκεί πάνω. Αν πολλοί άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι ήταν στο ταβάνι κοιτάζοντας προς τα κάτω μπορούν να περιγράψουν τις εικόνες, τότε πρέπει πιθανώς να δεχτούμε ότι αυτό που λένε είναι πραγματικό».

Συνολικά, ο Πάρνια έχει συλλέξει δεδομένα από 2.060 ασθενείς με καρδιακή ανακοπή για περίοδο 4,5 ετών.

«Δυστυχώς, μόνο το 10 έως 15 τοις εκατό των ανθρώπων που περνούν από την ανάνηψη επιστρέφουν στην πραγματικότητα και στη συνέχεια μπορούν να μας μιλήσουν. Και μόνο περίπου το 1% των ασθενών που επιβιώνουν από καρδιακή ανακοπή έχουν αναμνήσεις που συνάδουν με μια εξωσωματική εμπειρία» τονίζει ο Πάρνια.

Και το κρίσιμο ερώτημα παραμένει… Τι βλέπει το 1%;

Όταν ο Πάρνια πήρε συνέντευξη από έναν κοινωνικό λειτουργό από το Σαουθάμπτον της Αγγλίας, που επιβίωσε από 3λεπτη ανακοπή καρδιάς, ο άνδρας έδωσε μια συγκλονιστικά λεπτομερή περιγραφή της ανάνηψής του ενώ πέρασε τρία λεπτά κλινικά νεκρός.

Για παράδειγμα, ο 57χρονος μπόρεσε να περιγράψει την ακριβή θέση του σώματός του, την εμφάνιση του ιατρικού προσωπικού που δεν ήταν στο δωμάτιο ενώ ήταν ακόμα συνειδητός και τη χρήση συσκευών.

«Οι λεπτομερείς αναμνήσεις ταιριάζουν ακριβώς με τα πραγματικά γεγονότα», λέει η Πάρνια. Τα αρχεία του Νοσοκομείου επιβεβαίωσαν τις περιγραφές του άνδρα, αν και δεν έπρεπε να μπορεί να δει τι είδε.

«Σε αυτή την περίπτωση, η συνείδηση και η συνειδητοποίηση φάνηκε να συμβαίνουν κατά τη διάρκεια μιας περιόδου τριών λεπτών όταν δεν υπήρχε καρδιακός παλμός. Αυτό είναι παράδοξο, επειδή ο εγκέφαλος συνήθως παύει να λειτουργεί μέσα σε 20 έως 30 δευτερόλεπτα από τη διακοπή της καρδιάς» κατέληξε  Πάρνια.

Για πολλούς ερευνητές η ενήμερη μελέτη θεωρείται τώρα ένα πρώτο βήμα προς την τελική αποσαφήνιση του ζητήματος της μετά θάνατον ζωής. Αλλά είναι επίσης μια πολύ σαφής υπενθύμιση ότι, ακόμη και στον 21ο αιώνα, ο θάνατος δεν προσφέρεται για εξέταση.

Προγραμματίζονται περαιτέρω έρευνες, αλλά στο τέλος κάτι ανεξιχνίαστο συμβαίνει όταν πεθαίνουμε.

Και ίσως έτσι πρέπει να μείνει.

Πηγή: iD Magazine