Τρεις νεκροί στα μπουζούκια: Η λέξη ετεροντροπή είναι πολύ λίγη για αυτό το εξώφυλλο
Λάθος οπτική; Νεκροκαπηλεία; Δεν ξέρει τι να υποθέσει κανείς για το σημερινό πρωτοσέλιδο της Sportime
Γράφει η Έλενα Φάκου
Όταν έλαβα στα dm μου αυτή την εικόνα, αρχικά σοκαρίστηκα και στη συνέχεια υπέθεσα πως είναι μια πολύ κακόγουστη τρολιά. Έκανα λάθος. Είναι το σημερινό εξώφυλλο της Sportime το οποίο έχει ανεβάσει από χθες το βράδυ στον επίσημο λογαριασμό της στο Instagram.
To 2023 ήταν μια ακόμη δύσκολη χρονιά. Και όσο φθάνει προς το τέλος του, μυρίζει όλο και περισσότερο θάνατο, καθώς μέσα σε λίγες ημέρες έφυγαν από τη ζωή με πολύ διαφορετικούς τρόπους κάποιοι άνθρωποι που ο θάνατός τους απασχόλησε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ανάμεσά τους ο τραγουδιστής Βασίλης Καρράς που αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας, ο αστυνομικός Γιώργος Λυγγερίδης που χτυπήθηκε από ναυτική φωτοβολίδα στα επεισόδια στου Ρέντη και ο επισμηναγός Επαμεινώνδας Κωστέας που έπεσε εν ώρα υπηρεσίας μέσα στο εκπαιδευτικό αεροσκάφος Τ2 στην τελευταία του πτήση στο αεροδρόμιο της Καλαμάτας μπροστά στα μάτια των παιδιών του, που τον παρακολουθούσαν από τον Πύργο Ελέγχου μαζί με τη μητέρα τους. Αυτοί οι τρεις έγιναν κολάζ από την εφημερίδα Sportime για το πρωτοσέλιδό της, με τον τραγουδιστή να τους καλωσορίζει στον άλλο κόσμο. Δεν είναι απλά κακόγουστο, είναι χυδαίο.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Το ότι ο θάνατος “πουλάει” δυστυχώς εμείς οι δημοσιογράφοι το ξέρουμε καλύτερα από όλους. Αυτό όμως δε σημαίνει πως πρέπει να τον καπηλευόμαστε για μερικά παραπάνω κλικ ή για να πουλήσουμε κάμποσα παραπάνω φύλλα. Πόσο μάλλον να κάνουμε κολάζ το θάνατο τριών ανθρώπων που ο καθένας έφυγε με το δικό του άδικο και βασανιστικό τρόπο και να τους “κρεμάμε στο μανταλάκι” για να κάνουμε νούμερα. Έχει γίνει πολύς λόγος για την ελευθερία του Τύπου και που αυτή σταματάει ή βασικά αν κάπου σταματάει, καθώς η ενημέρωση είναι θεμελιώδες δικαίωμα του πολίτη. Εδώ όμως δεν πρόκειται για ενημέρωση. Εδώ πρόκειται για μια εντελώς λανθασμένη προσέγγιση της σύνδεσης των θανάτων τριών ανθρώπων οι οποίοι έφυγαν από τη ζωή τυχαία την ίδια χρονική περίοδο και παρουσιάζονται σα να πηγαίνουν μαζί στα μπουζούκια.
Τους νεκρούς όμως οφείλουμε να τους σεβόμαστε, όπως και τις οικογένειές τους, που δε νομίζω πως θα νιώσουν καλά αν δουν τους ανθρώπους τους πρωτοσέλιδο ενώ ακόμη δεν έχουν γίνει οι κηδείες τους, ποζάροντας σε παλαιότερες χαρούμενες στιγμές της ζωής τους ενώ είναι νεκροί. Κάπου πρέπει να υπάρχουν κάποια όρια, κι αν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι δεν τα διαθέτουν στη συνείδησή τους, κάποιος οφείλει να τους τα θέσει. Δεν ξέρω αν λέγεται λάθος οπτική ή νεκροκαπηλεία, αυτό που ξέρω είναι ότι με ενόχλησε πραγματικά πολύ. Είναι άβολο.
Προσωπικά ένιωσα ετεροντροπή γι αυτό το εξώφυλλο. Και μου κάνει μεγάλη εντύπωση που πέρασε από τόσα μάτια πριν αποφασίσουν να το δημοσιεύσουν καθώς και πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι συνάδελφοί μου, είπαν “είναι μια πολύ καλή ιδέα, ας το κάνουμε.”
Όταν το ανέβασα στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Facebook όλες οι αντιδράσεις ήταν με το δικό τους τρόπο συγκλονιστικές. Κάποιοι θύμωσαν, κάποιοι ένιωσαν έκπληξη και μερικοί γέλασαν. Νομίζω πως το πιο εξοργιστικό από όλα, ήταν ότι αυτοί οι άνθρωποι σε αυτή την εφημερίδα, κατάφεραν με το εξώφυλλό τους να προκαλέσουν γέλιο σε κάποιους από τους αναγνώστες τους με αυτή την εικόνα. Δε φταίνε όμως αποκλειστικά αυτοί που γέλασαν. Φταίνε αυτοί που δημιούργησαν αυτό το κακό κολάζ και προκάλεσαν σε κάποιους το γέλιο για τρεις νεκρούς συνανθρώπους τους, που οι δυο είναι ακόμη άταφοι και ο τρίτος μόλις κηδεύτηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Αφού έχουμε φτάσει στο σημείο να γελάμε με το θάνατο τριών ανθρώπων, που οι δυο πέθαναν την ώρα που δούλευαν και ο τρίτος ταλαιπωρημένος από τον καρκίνο, επειδή κάποιος τους φαντάστηκε μαζί σε ένα μπουζουξήδικο, έχουμε πραγματικά αποκτηνωθεί και εμείς και εκείνοι που μας σέρβιραν αυτή την εικόνα χωρίς να αναλογιστούν πραγματικά τι τέρας γεννήσανε.
Ειλικρινά δεν έχω να πω περισσότερα, οι λέξεις είναι πολύ φτωχές για να περιγράψω και αυτό που βλέπω και αυτό που αισθάνθηκα βλέποντάς το. Είναι πολύ θλιβερό να έχουμε φτάσει σε τόσο νιχιλιστικό σημείο που να μη μπορούμε να ξεχωρίσουμε τι πρέπει να ακουμπάμε και τι όχι. Ελπίζω τουλάχιστον, αυτοί οι τρεις άνθρωποι να μας συγχωρέσουν από εκεί που βρίσκονται για αυτό που τους κάναμε. Γιατί σ αυτή τη ζωή, είναι πραγματικά ασυγχώρητο. Στην άλλη πάλι δεν μπορώ να ξέρω.
Mademoiselle Dessou
Η Έλενα Φάκου θα μπορούσε να είναι μία ηρωίδα μυθιστορήματος του Μπουκόφσκι ή ταινίας του Ταραντίνο. Στην πραγματικότητα είναι μία φεμινίστρια που ψωνίζει πολλά παπούτσια, έχει αδυναμία στις γάτες της και η σούπερ δύναμη της είναι ότι μπορεί να εξαφανίζεται. Μεγάλωσε κάνοντας σκέιτμπορντ και διαβάζοντας κόμικς ενώ ενηλικιώθηκε μαθαίνοντας σούζα και χορεύοντας Tribal Techno. Kατάλάβε τι θέλει να κάνει στη ζωή της στα πέντε της χρόνια όταν ζήτησε για δώρο μία γραφομηχανή. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε τη συνέχεια.
