Η Zirconia έκανε δυνατό shout out για τα ζόρια της εγκυμοσύνης και φωτογραφήθηκε όπως καμια άλλη μέλλουσα μαμά

Γράφει η Έλενα Φάκου

Η Zirconia Starfighter ήταν ανέκαθεν ένα ξεχωριστό, ιδιαίτερο και χαρισματικό κορίτσι. Τη γνώρισα πριν από πολλά χρόνια, όταν εντυπωσιάστηκα από τα show της με τον τροχό και τις φωτιές σε underground club και events της πόλης. Ποτέ δεν ήταν ένα συνηθισμένο πλάσμα. Έχει ταυτότητα, προσωπικότητα και μια δική της ομορφιά που όμοιά της δεν βρίσκεις πουθενά. Η Zirconia δεν μάσησε ποτέ μπροστά σε κανέναν και τίποτα. Κάπως έτσι, δεν μάσησε και τα λόγια της τώρα που έγινε μητέρα δυο πανέμορφων παιδιών. Μίλησε για την εγκυμοσύνη, αυτή την πολύ ιδιαίτερη περίοδο στη ζωή κάθε γυναίκας που οι περισσότεροι σπεύδουν να ωραιοποιήσουν, να εξιδανικεύσουν και να την παρουσιάσουν ως κάτι εύκολο, όμορφο και ευχάριστο, ενώ στην πραγματικότητα είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο, ασχέτως αν το αποτέλεσμά του είναι ένα θαύμα. Σε αυτό το άρθρο δεν θα αναφερθούμε αρνητικά στο αποτέλεσμα, δηλαδή στα παιδιά. Τα παιδιά είναι ίσως το μοναδικό θετικό στην όλη περίοδο του δυστοπικού ταξιδιού της εγκυμοσύνης. Εδώ, η Zirconia θα μιλήσει έξω από τα δόντια και χωρίς υπεκφυγές για το πόσο δύσκολη είναι αποκλειστικά η εγκυμοσύνη και πόσο σκληροί είναι αυτοί οι εννέα μήνες για τη γυναίκα η οποία έρχεται αντιμέτωπη με τεράστιες αλλαγές στην ψυχολογία της και στο σώμα της, τις οποίες ευτυχώς ή δυστυχώς καλείται να αντιμετωπίσει εντελώς μόνη της. Ίσως αυτή είναι και η πεμπτουσία της μητρότητας: η μητέρα να περνάει όλα τα ζόρια μόνη και να αποτελεί κυματοθραύστη για τα παιδιά της ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή της. 

Όταν μιλάμε για φωτογράφιση εγκυμοσύνης, φανταζόμαστε όλοι την κλασική ασπρόμαυρη τύπου καλλιτεχνικό γυμνό ή φωτογραφίσεις με κλισέ μακριά φορέματα που ανεμίζουν ή έστω κάποιο body painting  πχ. με γκλίτερ. Επίσης, όταν ο περισσότερος κόσμος μιλάει για εγκυμοσύνη, την περιγράφει ως  την ομορφότερη περίοδο της ζωής μιας γυναίκας. Εν όψει της αθηναϊκής ετήσιας έκθεσης EroticArt, συνάντησα μετά από αρκετά χρόνια την εναλλακτική show woman Zirconia Starfighter, η οποία μου αποκάλυψε ότι πέρασε εν μέσω lockdown δύο εγκυμοσύνες και, αρκετά νωρίτερα δύο αποβολές πολύ επεισοδιακές και τραυματικές σαν εμπειρίες. Μέσα από εξιστορήσεις που κάναμε μία στην άλλη σχετικά με το τι περάσαμε όλο αυτό το διάστημα του εγκλεισμού και των αλλαγών που συντελέστηκαν στις ζωές μας, μου εξέφρασε την δική της εκδοχή όσον αφορά τις περιόδους που πέρασε έγκυος, τέσσερις φορές κιόλας. Ομολογουμένως δεν μου τις περιέγραψε ως κομψές, μαγικές και χαρούμενες. Απεναντίας, ήταν ίσως η πιο θλιβερή, αγχώδης και επίπονη -τόσο ψυχικά όσο και σωματικά- φάση που πέρασε όλο αυτό το διάστημα, ξεκινώντας από το 2019 μέχρι και το 2022 που γέννησε και το δεύτερο παιδί της.

Προκαλεί δε πάρα πολλή εντύπωση που ακόμα και στις μέρες μας, η αποβολή θεωρείται ταμπού. Το γεγονός ότι μία γυναίκα κοντά στην ηλικία των 40 αποβάλλει, σχολιάζεται πολλές φορές αρνητικά από την κοινή γνώμη ως αδυναμία, γήρας, ασθένεια κλπ. Ο σωματικός πόνος, η νοσηλεία, η αναμονή στα επείγοντα περιστατικά, ο φόβος για το άγνωστο καθώς βλέπεις ένα ποτάμι αίματος να ρέει (με αρκετά επιθετική ταχύτητα και ποσότητα όπως είπε) από σένα και ο ακόμα δυνατότερος φόβος για το μέλλον που σε περιμένει καθώς δεν γνωρίζεις
καν τι θα ακολουθήσει. Όλα αυτά, κάθε άλλο παρά ευτυχισμένες περίοδοι αποτελούν στη ζωή κάθε γυναίκας. Ύστερα από αυτά, ακολουθεί και ο φόβος για το οικονομικό κομμάτι, καθώς πρέπει να πραγματοποιηθεί μία σειρά από ατελείωτες εξετάσεις για να αποκλείσεις κάθε ενδεχόμενο ασθένειας ή ανεπάρκειας. Μιλώντας λοιπόν για ανεπάρκεια, τα παιχνίδια που παίζονται στο ορμονικό σύστημα και στο μυαλό της κάθε γυναίκας σε μία τέτοια περίοδο είναι απερίγραπτα. Κι είναι εξίσου λυπηρό το ότι στις μέρες μας μπορούν να χαρακτηρίσουν μία γυναίκα «ανεπαρκή» αν δεν αποκτήσει παιδιά. Ο μικροαστισμός δυστυχώς που χαρακτηρίζει αρκετά τη λογική της χώρας μας, έχει περάσει βαθιά στο πετσί του Έλληνα αυτό το σκεπτικό: ότι μία γυναίκα αν δεν γίνει μητέρα θεωρείται ανεπαρκής.

Στην περίπτωση της Zirconia το άγχος ήταν άλλης φύσεως. Οι αποβολές δημιούργησαν τύψεις ότι ίσως δεν ήταν αρκετά προσεκτική κι υπεύθυνη, αφού εργαζόταν ασταμάτητα ως χορεύτρια και performer και έτσι τελικά έχανε τα παιδιά καθώς έδειξαν οι εξετάσεις εφόσον βγήκαν όλες καλές. Μπορεί να μην είχε επιδιώξει να γίνει μητέρα, άλλα αυτές οι απρόσμενες και απρογραμμάτιστες εγκυμοσύνες της έκαναν τη λεγόμενη ένεση αγάπης στον οργανισμό και άλλαξαν όλη την ιδιοσυγκρασία της. Θεώρησε λοιπόν ότι, αν τυχόν υπάρξει επόμενη φορά, θα πρέπει να προσέξει, διότι ίσως ήρθε η ώρα να συναντήσει ένα είδος αγάπης που όμοιό του δεν είχε γνωρίσει στο παρελθόν. Όταν λοιπόν έμεινε για τρίτη φορά έγκυος, στο πρώτο παιδί της πλέον, την κόρη της, έδωσε πάρα πολλή προσοχή ώστε να μην γίνει το παραμικρό λάθος και χάσει για τρίτη φορά το έμβρυο. Σε κάθε περίπτωση μου επιβεβαιώνει ότι ούτε μία μέρα δεν ένιωσε ευχαριστημένη και χαρούμενη καθόλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, καθώς ήταν πιεσμένη και αγχωμένη για το αποτέλεσμα. Κάθε μέρα ήταν ένας αγώνας, τόσο με τους εσωτερικούς δαίμονές της όσο και με τον οργανισμό της που άλλαζε λεπτό με το λεπτό και τις ορμόνες που έκαναν πάρτι εντός του.

Στις 21 Μαΐου του 2021, με προγραμματισμένη καισαρική από επιλογή έφερε στον κόσμο το πρώτο της παιδί στο οποίο έδωσε τα ονόματα των δύο γιαγιάδων. Ίσως να ήταν και μοναδική στιγμή ευτυχίας όταν κράτησε τη μικρή Έλενα-Ζήνα στα χέρια της, ύστερα από εννέα σχεδόν μήνες τεράστιας υπομονής και προσμονής. Το παιδί γεννήθηκε όπως ακριβώς το ονειρευόταν στον ύπνο της σχεδόν κάθε βράδυ σαν να βγήκε σχεδιασμένο από το κομπιούτερ. Ίσως αυτό να είναι και μοναδική χαρά στην όλη διαδικασία που -υποτίθεται- είναι η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μιας γυναίκας.

Στη δεύτερη, επίσης απρογραμμάτιστη εγκυμοσύνη, που προέκυψε εξήμισι μόλις μήνες μετά, ο πόνος ήταν διπλάσιος και οι επιπλοκές αναπόφευκτες. Το παιδί γεννήθηκε όψιμα πρόωρο καθότι υπήρξε πρόβλημα επιπτωματικού πλακούντα. Προκειμένου να μην αφαιρεθεί η μήτρα, έπρεπε να προχωρήσει σε επείγουσα καισαρική. Χρειάστηκαν τέσσερις εθελοντές να δώσουν μονάδες αίματος. Η μετάγγιση ήταν ακόμα πιο επίπονη κι από την επούλωση της καισαρικής και, ίσως η πιο τραυματική εμπειρία που είχε σωματικά στη ζωή της. Ο ερχομός του αγοριού ήταν ένα χαρμόσυνο γεγονός. Παρόλα αυτά όμως συνοδεύτηκε από πάρα πολύ φόβο και άγχος στο διπλάσιο αυτή τη φορά καθότι υπήρξαν και όλα αυτά τα προβλήματα.

Οι φωτογραφίες λοιπόν που παρατίθενται εδώ, είναι μεν καλλιτεχνικής φύσεως αλλά κάνουν τη διαφορά κατά πολύ με ό,τι γνωρίζουμε μέχρι τώρα. Είναι μία ωδή στην θλίψη, την απόγνωση, τον φόβο, το άγχος, την αγωνία, τον ψυχικό,  σωματικό πόνο και όλους αυτούς τους μύθους που θέλουν τη γυναίκα χαμογελαστή και ανέμελη, να πλέει σε πελάγ ευτυχίας με την κοιλιά τούρλα να πονάει και να βαραίνει το ήδη καταπονημένο σώμα. Η Zirconia θέλησε να κάνει τους φόβους και τους πόνους της τέχνη. Αλλά και αυτή την γλυκιά αγωνία, από την άλλη πλευρά, της προσμονής των δύο νέων ανθρώπων που ήρθαν στη ζωή της, να της δώσουν μία πρωτόγνωρη ανιδιοτελή και 100% αληθινή αγάπη που όμοιά της δεν είχε βιώσει στο παρελθόν. Δεν μετάνιωσε ούτε στιγμή που βίωσε όλη αυτή την τραυματική κατάσταση. Κι αν ήταν για την αγάπη να έπρεπε να το ξαναπεράσει όλο αυτό, μου επιβεβαιώνει ότι θα το ξαναέκανε.

Όχι άλλη μία παρωχημένη και δήθεν τάχα μου ευτυχισμένη φωτογράφιση εγκυμοσύνης λοιπόν. Στις φωτογραφίες που παρατίθενται στο άρθρο θα δείτε μία εναλλακτική έκφραση τέχνης και απόδοσης της εγκύου, σε αρκετά εναλλακτικό στυλ. Από το γαλάζιο της θλίψης στο μαύρο της αβύσσου και των βαθύτερων σκοτεινών συναισθημάτων μας. Από το ασημένιο (που θυμίζει χρώμιο) και αυτό το πιο στιβαρό κομμάτι της αποφασιστικότητας, στο αρχοντικά αγνό λευκό που συμβολίζει τη νίκη και την ανακούφιση παράλληλα από όλο αυτό τον αγώνα της επιβίωσης, τόσο της μητέρας όσο και του παιδιού. Είναι καιρός πλέον να σβηστούν αυτά τα ταμπού που θέλουν τη γυναίκα χαρούμενη, γλυκιά και χαριτωμένη καθόλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της. Αλλά και μετά που έχει να αντιμετωπίσει άλλο άγχος και ξενύχτι με τον ερχομό των βρεφών. Όπως επίσης να σβηστούν τα ταμπού που θέλουν τη γυναίκα που αποβάλλει ή κάνει έκτρωση ως ανίκανη.

Προτού ρωτήσετε γιατί κάποια έχει ή δεν έχει παιδί, να σκέφτεται διπλά και τριπλά και καλύτερα να μην κάνετε αυτή την ερώτηση. Ποτέ άλλωστε μία τέτοια ερώτηση δεν έγινε καλοπροαίρετα από κανέναν.

Επίσης να σημειωθεί εδώ πέρα ότι η Zirconia θεωρεί απαράδεκτο τον κόσμο που βλέπει μία κοιλίτσα εγκύου να την σχολιάζει ως πανέμορφη και  θαύμα της φύσης  ενώ αντίθετα, στην όψη μιας άλλης κοιλιάς, μετά τη γέννα που δεν έχει επανέλθει ακόμα, ο κόσμος αηδιάζει και σχολιάζει ότι κάποια έχει αφήσει τον εαυτό της. Η γυναίκα λοιπόν περνάει μόνιμα από μία ατέρμονη κριτική προς όλες τις κατευθύνσεις. Ας αφήσουμε λοιπόν τις γυναίκες ήσυχες να εκφραστούν όπως θέλουν. Και γενικότερα να προσπαθούμε να βλέπουμε το καλό σε κάθε κατάσταση και όχι να ψάχνουμε μονίμως για ελαττώματα. Κάθε φωτογραφία έχει τη δική της ιστορία από πίσω. Όταν όλος ο αρνητισμός μετατρέπεται και μεταφέρεται ως μορφή τέχνης, επιδιώκει τόσο την τέρψη όσο και την ανακούφιση της ψυχής από όλα όσα την βαραίνουν. Κι έτσι έχουμε ένα εξίσου ωραίο αποτέλεσμα, μα πάνω από όλα, όχι μια ακόμα κοινότοπη στερεοτυπική βαρετή φωτογράφιση εγκυμοσύνης.

Credits:
– SpirosK-o-graphy-graphy (Σπύρος Κακούρης)
– Anthony David Photography
– Lightstories Photography (Σπύρος Αγριανίτης)
– CameraDen Capture
– Nick Gr

Mademoiselle Dessou

Η Έλενα Φάκου θα μπορούσε να είναι μία ηρωίδα μυθιστορήματος του Μπουκόφσκι ή ταινίας του Ταραντίνο. Στην πραγματικότητα είναι μία φεμινίστρια που ψωνίζει πολλά παπούτσια, έχει αδυναμία στις γάτες της και η σούπερ δύναμη της είναι ότι μπορεί να εξαφανίζεται. Μεγάλωσε κάνοντας σκέιτμπορντ και διαβάζοντας κόμικς ενώ ενηλικιώθηκε μαθαίνοντας σούζα και χορεύοντας Tribal Techno. Kατάλάβε τι θέλει να κάνει στη ζωή της στα πέντε της χρόνια όταν ζήτησε για δώρο μία γραφομηχανή. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε τη συνέχεια.