Ψυχολόγος εξηγεί: Πότε, πώς και γιατί κάποιος φτάνει στο σημείο να σκοτώσει τον πατέρα του (VIDEO)

Δύο πατροκτονίες έχουν συγκλονίσει την ελληνική κοινωνία τον τελευταίο μήνα.

Τα ξημερώματα της Κυριακής (31/12) στο Περιστέρι, ένας 62χρονος άνδρας εντοπίστηκε νεκρός μέσα στο σπίτι του. Δράστης της δολοφονίας ήταν ο 35χρονος οι γιος του. Ο ίδιος είπε στους αστυνομικούς πως η 66χρονη μητέρα του, όπως και ο ίδιος, ήταν για χρόνια θύματα ενδοοικογενειακής βίας.

Το θύμα είχε συλληφθεί το 2017 για επίθεση και ξυλοδαρμό σε βάρος συγγενικών του προσώπων. Σύμφωνα με πληροφορίες από αστυνομικές πηγές, ο νεαρός, αφού σκότωσε τον πατέρα του, κάλεσε ο ίδιος τις Αρχές και ενημέρωσε για την πράξη του. Το έγκλημα έγινε μπροστά στα μάτια της 66χρονης συζύγου του θύματος και μητέρας του δράστη.

Ο 35χρονος πατροκτόνος οδηγήθηκε στην Υποδιεύθυνση Ασφάλειας Δυτικής Αττικής, όπου είπε στους αστυνομικούς ότι έφτασε στο έγκλημα γιατί ο πατέρας του μπήκε μεθυσμένος στο σπίτι τους και προσπάθησε να χτυπήσει την μητέρα του.

Πρόκειται για τη δεύτερη πατροκτονία μετά τον 16χρονο που σκότωσε τον πατέρα του στα Καλύβια αλλά αφέθηκε από τις Αρχές ελεύθερος καθώς έφερε ακόμα τα σημάδια της κακοποίησης πάνω του αλλά και μετά από καταθέσεις μαρτύρων.

Πώς φτάνει κάποιος στο σημείο να σκοτώσει τον πατέρα του;

Η Άννα Κανδαράκη, κλινική ψυχολόγος και Δρ. ιατρικής Σχολής, μίλησε στην εκπομπή «Κοινωνία Ώρα MEGA» για τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας και για το πώς οδηγείτε ένα παιδί ή ένας ενήλικος σε αυτήν τη πράξη.

«Συναντάω συχνά εάν γονιός να εργαλειοποιεί το παιδί και να του δίνει ρόλο προστάτη. Αυτό είναι λίγο επικίνδυνο γιατί δεν είναι ο ρόλος του. Το παιδί το κουβαλά και στην ενήλικη ζωή του. Όταν το παιδί νιώθει πως η μητέρα του κινδυνεύει, νομίζει πως πρέπει να πάρει αυτό τον ρόλο, αλλά δεν είναι η θέση του. Εκείνη την ώρα δεν καθορίζεται μόνο ο ρόλος που θα είχε με τον άλλο γονιό αλλά και τη σχέση με τους μελλοντικούς συντρόφους του. Το επόμενο πρόβλημα είναι πως η μητέρα δεν πρέπει να καταγράφεται ως αδύναμη. Μία μητέρα, θα πρέπει να καταλάβει πως δεν την επιτρέπεται να μην μπορεί γιατί εκείνη τη στιγμή γίνεται η ίδια επικίνδυνη στο παιδί της. Ακριβώς, επειδή έχει παιδιά πρέπει να φύγει. Αν δεν έχει παιδιά είσαι εσύ υπεύθυνη του εαυτού σου. Συναντώ πολλούς που έχουν μεγαλώσει στη βία και λένε πως “δεν είμαι θυμωμένος με τον πατέρα μου, αυτός είναι άρρωστος, αλλά με την μητέρα μου που με άφησε να μεγαλώσω σε τέτοιο περιβάλλον”. Είναι ένα ασήκωτο φορτίο».

Όπως είπε, αυτές οι πράξεις θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μιμητισμό.

«Μπορεί να τον οδηγήσει στο συναίσθημα πως απελευθερώνεται και υπάρχει λύση. Τους γονείς δεν τους επιλέγεις αλλά τον σύντροφο και τον πατέρα του παιδιού σου μπορείς να τον επιλέξεις».