Σε μερικά αγόρια εκεί έξω, αρέσει το ζόρι

Γράφει η Έλενα Φάκου

Αν έχεις την περιέργεια να διαβάσεις για διάφορα σεξουαλικά φετίχ που υπάρχουν εκεί έξω, υπάρχει ένα βιβλίο που αγκαλιάζει τον εναλλακτικό ερωτισμό και τον παρουσιάζει μέσα από τις σελίδες του με σεβασμό και προσοχή χωρίς να κρίνει, αλλά να αντιλαμβάνεται πως το συναινετικό σεξ μεταξύ ενηλίκων είναι απολύτως φυσιολογικό, όσο kinky κι αν μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιος τις εκφάνσεις του.

Είμαι η Mademoiselle Dessou, a.k.a. Έλενα Φάκου και είμαι η συγγραφέας του βιβλίου Kink Motel-To ξενοδοχείο των Σκοτεινών Πόθων που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Brainfood.

To βιβλίο μου είναι βασισμένο σε αληθινά γεγονότα τα οποία είναι διανθισμένα με πολλή φαντασία για ευνόητους λόγους και βασισμένα σε αφηγήσεις ατόμων τα οποία έχω γνωρίσει μέσα από ρεπορτάζ που έκανα επί πολλά χρόνια ως sex editor σε μεγάλα μέσα ενημέρωσης.

Αυτό είναι ένα από τα είκοσι κεφάλαια του βιβλίου μου, που δημοσιεύεται για πρώτη φορά διαδικτυακά και αφορά στο BDSM, θέλοντας να αναφερθώ στις σχέσεις κυριαρχίας-υποταγής ανάμεσα σε ζευγάρια που αγαπούν τα παιχνίδια ρόλων.

…Μόλις το ζευγάρι έμπαινε στο motel, εκείνη έβγαζε το κολάρο με το λουρί. Εκείνος έπεφτε στα τέσσερα, της φιλούσε τα πόδια κι εκείνη του φορούσε το κολάρο και τον έσερνε με το λουρί σαν σκύλο. Μαζί της έσερνε τη μαύρη βαλίτσα με τα ροδάκια. Ήταν έτοιμη να ταξιδέψει μαζί με τον υποτακτικό της σε άλλη διάσταση, φετιχιστική. Εκείνος δε μιλούσε ποτέ. Εκείνη κανόνιζε τα πάντα, έπαιρνε το κλειδί και τον τραβούσε να ανέβουν από τις σκάλες στο δωμάτιο. Εκείνος μπουσουλώντας ανέβαινε τα σκαλιά σαν ένα τεράστιο μαλωμένο κουτάβι.

Οι καμαριέρες είχαν πει στην Αλίκη πως στα μέσα της διαδρομής εκείνη σταματούσε, άφηνε κάτω ένα μπολ και το γέμιζε με νερό για να πιεί το σκυλάκι της. Εκεί που λαχάνιαζε, το δρόσιζε λιγάκι για να συνεχίσει την ανάβαση. Όχι πολύ όμως. Έξαφνα, γινόταν βίαιη και κλωτσούσε το μπολ μακριά του, τραβώντας τον με δύναμη απ’ το κολάρο για να την ακολουθήσει. Εκείνος το έκανε με ευχαρίστηση. Μια φορά μάλιστα, τον θυμούνται να φοράει και τέσσερις πατούσες μαζί με ολόκληρη μάσκα που απεικόνιζε ένα γουρούνι.

Ήταν μια πολύ εντυπωσιακή αφέντρα. Ντυμένη με ολόσωμες λάτεξ ή βινύλ φόρμες, ψηλά τακούνια κι έχοντας μερικές φορές στη ζώνη της περασμένο το μαστίγιο, γινόταν επιβλητική μπαίνοντας στο χώρο. Δε μιλούσε ιδιαίτερα. Αυτό που είχε μάθει η Αλίκη είναι πως με το σκλάβο της είχε σχέση κυριαρχίας-υποταγής 24/7, δηλαδή 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα. Τον είχε ακούσει να της ζητάει την άδεια μέχρι και για να πάει στην τουαλέτα του λόμπι κι εκείνη είχε αρνηθεί. Την είχε δει να περιμένει στους καναπέδες του κεντρικού σαλονιού με εκείνον κουλουριασμένο στα πόδια της κάτω στο χαλί με ένα πιατάκι με ποπ κορν μπροστά του και φορώντας φίμωτρο. Εκείνη απολάμβανε το τσιγάρο της και του έλεγε πως θα του βγάλει το φίμωτρο μόλις πάει η ώρα τέσσερις ακριβώς. Μέχρι τότε έπρεπε να περιμένει. Όταν η ώρα έφτανε τέσσερις, έτρωγε τα ποπ κορν του. Υπάκουε σε όλα με ευχαρίστηση. Όσο περισσότερο τον υποτιμούσε, τόσο περισσότερο τον ευχαριστούσε ό,τι την ευχαριστούσε. Μια σχέση τόσο περίπλοκα κατανοητή κι όμως τόσο ξεκάθαρα δομημένη.

Από το δωμάτιο ακούγοντας πολλές φορές τα χτυπήματά της και οι κραυγές του. Είχε διάφορα εργαλεία πόνου μαζί της. Ξέχναγε κανένα από αυτά που και που στο δωμάτιο. Η Αλίκη το κρατούσε και της το έδινε πίσω την επόμενη φορά. Της είχε επιστρέψει βούρδουλα, δέστρες και strap on. Ήταν προφανές ότι ο σκλάβος της δεχόταν και διείσδυση. Μια μέρα που το διπλανό τους δωμάτιο κάλεσε στη ρεσεψιόν και παρακάλεσε για λίγη ησυχία από τις φωνές πόνου και τα σφυρίγματα του μαστιγίου, η Αλίκη ενημέρωσε και η dominatrix χρησιμοποίησε πιο ήσυχες μεθόδους κυριαρχίας. Χρησιμοποίησε λιωμένο κερί. Λέρωσε τα σεντόνια και άφησε αποδεικτικά στοιχεία και ο σκλάβος της κατεβαίνοντας από το δωμάτιο είχε μέσα στο στόμα του ένα μπαλάκι το οποίο δενόταν με κορδόνια πίσω από το κεφάλι του.

Όταν έφταναν στην έξοδο, εκείνος σηκωνόταν όρθιος, εκείνη του έβγαζε τα αξεσουάρ και πιασμένοι χέρι χέρι έφευγαν από το motel. Η Αλίκη θεωρούσε πως ήταν μια σχέση που πονούσε μόνο πρακτικά, συναισθηματικά πρέπει να ήταν εντελώς ανώδυνη, αφού και οι δυο έδειχναν πολύ ικανοποιημένοι με αυτό που είχαν…

Φωτογραφίες: Γιάννης Τσιλίδης

Η κριτική του Marie Claire για το βιβλίο Kink Motel, Το ξενοδοχείο των σκοτεινών πόθων της Έλενας Φάκου από την Ιωάννα Σπυροπούλου:

“Παρ’ ότι ο τίτλος του και το αυστηρό του παρουσιαστικό σε προετοιμάζει για κάτι που δεν θα μπορέσεις να χειριστείς, το “Kink Motel” λειτουργεί ως καλειδοσκόπιο, μέσα από το οποίο βλέπεις τη ζωή και το κρεβάτι των «άλλων» με μια διαφορετική ματιά.

Πράγματι, το μοτέλ των φετίχ, από τα πιο ήπια ως και τα πιο σκληροπυρηνικά μπορεί να παρομοιαστεί με μία γκροτέσκα παιδική χαρά, αφού το βλέπουμε μέσα από τα μάτια της νεαρής ρεσεψιονίστ Αλίκης, η οποία ώρες-ώρες διακωμωδεί τις καταστάσεις που βιώνει και άλλες φορές σοκάρεται ακόμη και η ίδια. Είναι ένας άρτιος συνδυασμός dark humour και shock value σε 20 μικρές ιστορίες.

Όντας βγαλμένο από τη ζωή, το “Ξενοδοχείο Tων Σκοτεινών Πόθων” παρουσιάζει χαρακτήρες και καταστάσεις οι οποίες μας φαίνονται περιέργως οικείες, από την πρωταγωνίστρια Αλίκη που πασχίζει να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις που η ίδια βάζει στον εαυτό της, ως φοιτήτρια και μετανάστρια, μέχρι το υπόλοιπο προσωπικό του Motel αλλά και τους ίδιους τους πελάτες.

Ναι, εγώ και εσύ, αγαπητέ αναγνώστη μπορεί να μην είμαστε έτσι, αλλά τα φετίχ που υπάρχουν γύρω μας είναι πλέον κοινό μυστικό, είτε είναι κάτι βλέπουμε μπροστά μας αλλά δεν του δίνουμε σημασία, είτε είναι κάτι που ακούσαμε από έναν γνωστό, είτε είναι κάτι που απλώς διαβάσαμε.

Η παθητική και αγχώδης Αλίκη με την λογική όμως πρόσοψη, είναι σίγουρα μια πρωταγωνίστρια με την οποία όλες μπορούμε να συνδεθούμε από λίγο έως πολύ. Προσωπικά συνδέθηκα πολύ.

Η Αλίκη είναι «ένα παράξενο κορίτσι, όχι μόνο για τους άλλους αλλά και για τον εαυτό της. Δεν είχε βλάψει κανέναν επίτηδες, μάλλον ούτε και κατά λάθος, γι αυτό όμως δεν ήταν απολύτως σίγουρη. Δεν αντιπαθεί τους ανθρώπους, απλώς αισθάνεται καλύτερα όταν δεν είναι τριγύρω. Η Αλίκη αγαπούσε το περιθώριο. Δεν ήταν μέρος του, αλλά της άρεσε να το παρατηρεί. Ζούσε έντονα, πολλές φορές όχι ενεργητικά αλλά παθητικά, καταστάσεις και γεγονότα. Πίστευε πως ήταν γεννημένη για κάτι πολύ μεγάλο, όσο όμως περνούσαν τα χρόνια αντιλαμβανόταν πως αυτό το πιστεύουν οι περισσότεροι για τον εαυτό τους.» Η Αλίκη είμαστε εμείς.

Το βιβλίο της Έλενας Φάκου είναι ένα αναζωογονητικό ανάγνωσμα που δυνητικά τελειώνεις σε μία μέρα, αλλά δεν θέλεις να τελειώσει.

Περιεκτικό, κρατώντας μόνο το «ζουμί» της υπόθεσης καταφέρνει ταυτόχρονα να είναι περιγραφικό αλλά και λιτό και κατ’ αυτόν τον τρόπο σε εθίζει. Το τέλειο διάλειμμα από μία έντονη ημέρα, ή η πιο κατάλληλη συντροφιά στην παραλία ή το λεωφορείο, το βιβλίο αυτό είναι ανατρεπτικό, διαφωτιστικό, συγκινητικό, σίγουρα kinky, αλλά πάνω απ’ όλα γραμμένο με αγάπη και θαυμασμό από έναν άνθρωπο για τους ανθρώπους, όσο ζωώδεις, αλλόκοτοι, σκληροί αλλά και ευάλωτοι μπορεί να είναι…”

Mademoiselle Dessou

Η Έλενα Φάκου θα μπορούσε να είναι μία ηρωίδα μυθιστορήματος του Μπουκόφσκι ή ταινίας του Ταραντίνο. Στην πραγματικότητα είναι μία φεμινίστρια που ψωνίζει πολλά παπούτσια, έχει αδυναμία στις γάτες της και η σούπερ δύναμη της είναι ότι μπορεί να εξαφανίζεται. Μεγάλωσε κάνοντας σκέιτμπορντ και διαβάζοντας κόμικς ενώ ενηλικιώθηκε μαθαίνοντας σούζα και χορεύοντας Tribal Techno. Kατάλάβε τι θέλει να κάνει στη ζωή της στα πέντε της χρόνια όταν ζήτησε για δώρο μία γραφομηχανή. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε τη συνέχεια.