IEK TΣΟΥΒΙ: O άνθρωπος που έμαθε στους Έλληνες τι σημαίνει stand up comedy

Γράφει η Έλενα Φάκου

Τον Αλέξανδρο Τσουβέλα τον συνάντησα πρώτη φορά σε ένα κατάστημα pet grooming με αφορμή μια συνέντευξη που μου έδωσε πέρσι. Ήρθε στην ώρα του, παρήγγειλε καφέ και τον δάγκωσε ένα παπαγαλάκι. Από τότε, μέσα σε ένα χρόνο γνωριμίας παρακολούθησα δυο φορές την ίδια παράστασή του, στη δεύτερη έχασα ένα γάντι μου και έμαθα ότι γνωρίζει τους σχεδιαστές Zadig and Voltaire. Όταν του είπα ότι θα γράψω ένα κείμενο για εκείνον μου είπε πως μάλλον δεν θα το κάνει καν share γιατί ντρέπεται. Η αλήθεια είναι πως ότι τον αφορά πουλάει, είτε το προωθήσει ο ίδιος είτε όχι: Ο λόγος είναι ότι ο Αλέξανδρος δεν είναι μόνο πολύ καλός σε αυτό που κάνει, είναι και πολύ αγαπητός. Και είναι αγαπητός γιατί είναι προσιτός. Δεν πούλησε ποτέ του σταριλίκι, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Και αυτό είναι που τον κάνει σταρ.

Αν ρωτήσεις δέκα ανθρώπους στο δρόμο να σου πουν το όνομα ενός stand up comedian, oι εννέα θα σου πουν τον Αλέξανδρο Τσουβέλα.

Όχι απαραίτητα επειδή δεν ξέρουν άλλον, ούτε επειδή τους αρέσει περισσότερο από οποιονδήποτε, αλλά επειδή έχει καταφέρει δίπλα στο λήμμα, το υποσυνείδητό μας να εμφανίζει τη φωτογραφία του. Πριν λίγο καιρό, έβλεπα ένα βίντεό του καθώς έκανα μανικιούρ και δίπλα ήταν μια ηλικιωμένη κυρία η οποία κοίταξε την οθόνη του κινητού μου και είπε: “Αυτός είναι ο νεαρός που κάνει το ‘Ταξί’!” Την ρώτησα: ” Σας αρέσουν τα αστεία του;” Η απάντησή της με εντυπωσίασε θετικά: “Ναι αυτό το παιδί έχει έμφυτο ταλέντο στο χιούμορ, είναι ο καλύτερος από τους κωμικούς της γενιάς του. Θα μπορούσα να τον συγκρίνω μόνο με τον Θανάση Βέγγο ή τον Χάρι Κλυνν.” Χαμογέλασα. “Συμφωνώ” είπα.

Όχι, ο Αλέξανδρος Τσουβέλας δεν ανακάλυψε το stand up comedy, ούτε το έκανε πρώτος. Όμως σε κάθε του σκετς, σε κάνει να ταυτίζεσαι με όσα λέει. Δεν χρειάζεται να έχεις χωριό, να είσαι από τη Δυτική Αττική ή να έχεις απαραίτητα τις ίδιες προσλαμβάνουσες. Όσα όμως λέει, τα έχεις δει σίγουρα να συμβαίνουν κάπου γύρω σου. Ο Τσούβι μπορεί να μην περιγράφει απαραίτητα εσένα, περιγράφει όμως την ελληνική πραγματικότητα και δεν το κάνει ούτε αφ’ υψηλού, ούτε ειρωνικά. Το κάνει γνήσια. Δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα με όλες τις γραφικές φιγούρες που υπάρχουν εκεί έξω, αντιθέτως μέσα από τις αφηγήσεις του, τις αποθεώνει με τεράστια ευλάβεια και σεβασμό. Ουσιαστικά τις αποθεώνει.

Πολλές φορές τον έχω ρωτήσει, γιατί εξακολουθεί να μένει στα Λιόσια- ή κάπου εκεί τελοσπάντων, αφού έχει πλέον την οικονομική δυνατότητα να μετακομίσει όπου πραγματικά θέλει. Η αλήθεια είναι πως θα μπορούσε να μένει στο Ψυχικό, στην Εκάλη ή στο Λαιμό της Βουλιαγμένης, αλλά αυτός δεν το κουνάει προς το παρόν από εκεί που βρίσκεται, γιατί δεν έχει καμια απολύτως ανάγκη να αναπροσδιοριστεί από κάτι τέτοιο. Δεν μου έχει δώσει ποτέ μια σοβαρή απάντηση, σ αυτή την ερώτηση, απλά γελάει και με αφήνει να καταλάβω ότι τα χρήματα και η επιτυχία δεν αλλάζουν όλους τους ανθρώπους. Και τα δικά του προτιμά να τα αξιοποιεί φροντίζοντας αδέσποτα ζώα.

Ποτέ δε γράφει τα κείμενά του, απλά έχει μια σκαλέτα στο μυαλό του με αστεία και πάνω σε αυτά αυτοσχεδιάζει. Κι αυτό χρειάζεται ευφυΐα, ενώ απαιτεί να είναι και πολύ ετοιμόλογος. Του συμβαίνουν και τα δυο. Aυτό όμως που κατά τη γνώμη μου τον κάνει πραγματικά ξεχωριστό, δεν είναι ούτε οι non stop sold out παραστάσεις του,  ούτε τα χιλιάδες views στο You Tube, μήτε η τεράστια ακροαματικότητα της εκπομπής του στο ραδιόφωνο. Είναι ότι έκανε το μέσο Έλληνα να μάθει, να καταλάβει και να αγκαλιάσει το stand up comedy. Να το βάλει στην κουλτούρα του. Να ενώσει στο κοινό του όλα τα κοινωνικά στρώματα και να τους δείξει ότι υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής: Το γέλιο.

Όταν παρακολούθησα ένα βίντεο στο οποίο συνομιλεί με μικρά παιδιά, ήταν η πρώτη φορά που είδα έναν ενήλικο να μιλάει σε παιδιά τόσο φυσικά. Και μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ο τρόπος που τα αντιμετώπιζε καθώς ο ίδιος δεν είναι πατέρας. Τα παιδιά είναι το δυσκολότερο κοινό. Και τα κέρδισε. Και κέρδισε ακόμη περισσότερο το σεβασμό μου, καθώς ακόμα κι αν κάνεις ένα παιδί να γελάσει, έχεις καταφέρει κάτι σπουδαίο. Γιατί το να προκαλέσεις το χαμόγελο ενός παιδιού  και το να κάνεις ένα σκύλο να κουνήσει την ουρά του κάνει τον κόσμο μας καλύτερο. Και ο Αλέξανδρος Τσουβέλας τα κάνει και τα δυο.

Ο ίδιος έχει πει πως η μητέρα του εργάζεται ακόμη σε μια σκληρή και δύσκολη δουλειά, γιατί ανησυχεί μήπως τα αστεία του κάποια στιγμή πάψουν να αρέσουν στον κόσμο. Αν μπορούσα να της μιλήσω θα της έλεγα πως αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Θα κάνει τον κόσμο να γελάει για πάντα. Είτε ως Αλέξανδρος, είτε ως θείος Αριστείδης, είτε ως Πέσκι, είτε ως Ραμόνα, είτε ως Στέλιος Καρατζιοβαλής είτε με οποιαδήποτε άλλη περσόνα της διπλανής πόρτας υποδυθεί στο μέλλον. Γιατί όπως θα έλεγε και ο ιερέας πατέρας του, είναι ευλογημένος να κάνει την κοιλιά μας να πονάει απ τα γέλια και νυν και αεί και εις τους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Υ.Γ. Αλέξανδρε, κι εγώ στη Βιβλιοθηκονομία έκανα το πρώτο μου πτυχίο, ευτυχώς και για τους δυο μας που δεν ασκήσαμε αυτό το επάγγελμα. Όχι τόσο για εμάς, όσο για το επάγγελμα.

Mademoiselle Dessou

Η Έλενα Φάκου θα μπορούσε να είναι μία ηρωίδα μυθιστορήματος του Μπουκόφσκι ή ταινίας του Ταραντίνο. Στην πραγματικότητα είναι μία φεμινίστρια που ψωνίζει πολλά παπούτσια, έχει αδυναμία στις γάτες της και η σούπερ δύναμη της είναι ότι μπορεί να εξαφανίζεται. Μεγάλωσε κάνοντας σκέιτμπορντ και διαβάζοντας κόμικς ενώ ενηλικιώθηκε μαθαίνοντας σούζα και χορεύοντας Tribal Techno. Kατάλάβε τι θέλει να κάνει στη ζωή της στα πέντε της χρόνια όταν ζήτησε για δώρο μία γραφομηχανή. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε τη συνέχεια.